Het vermiste adoptiehondje (dec 2019)

De eigenaren van de adoptiehond die ons allemaal bezighield tijdens de feestdagen willen dit graag met jullie delen:

“Slechts zeven etmalen nadat ons hondje uit een asiel in Turkije bij ons kwam wonen, verdween zij. We lieten haar uit toen vlakbij een vuurwerkbom ontplofte. Zij schrok enorm. Wij ook. En de riem schoot uit mijn hand........Dat moment heb ik heel vaak herbeleefd.

Met haar vlucht brak een afschuwelijke tijd aan. Elf dagen van zoeken, hoop en wanhoop, nachten lang posten op plekken waar ze gezien was, maximaal drie uur slaap per etmaal maar toch niet kunnen slapen, te horen krijgen dat ze aangereden is en in het donker een gebied afspeuren naar een mogelijk zwaar gewonde hond, het vuurwerk horen losbarsten en aan dat kleine beestje in die grote enge wereld denken. Een gruwelijke tijd die we onze ergste vijand nog niet toewensen.

Het was werkelijk hartverwarmend te merken hoeveel mensen ons hebben geholpen. Vrienden en familie, natuurlijk, daar reken je in tijden van crisis op. En die hebben enorm goed geholpen, met flyeren, maaltijden voor ons bereiden, mee helpen zoeken, vangkooien checken, afstanden afleggen om benodigde materialen op te halen. Maar ook heel erg veel onbekenden, mensen die we misschien nooit van ons leven ontmoet zouden hebben, boden hun hulp aan op allerlei manieren. Het verspreiden van flyers, ophangen van posters, berichten delen op Facebook, Twitter, hun buurtapp, extra rondjes wandelen in de hoop een zichtmelding te kunnen doen. En al die mensen die elke dag de moeite hebben genomen om te bellen en door te geven waar ze haar gezien hadden.

Aan het roer van de hele beweging die acuut op gang kwam stond Susan. Zij kwam meteen na de eerste zoeknacht in de vroege ochtend aan met koffie en goed advies. Zij stelde haar telefoonnummer beschikbaar en nam 24/7 alle zichtmeldingen aan. Zij zorgde, met Paul Deuning aan haar zijde en vele mensen achter zich, dat het geheel een geoliede machine werd. Wij weten 100% zeker dat het zonder hun niet was gelukt.

Op dag 11 troffen wij onze vluchteling eindelijk zelf, na een melding in een straat in Heilig Landstichting van waaruit zij zich naar een, klein maar druk bewandeld, bos verplaatste. En na 2,5 uur in de regen in de modder zitten, met vele stukjes kip en knakworst en nog veel meer lieve woordjes en geluidjes, wisten we het vertrouwen te winnen en konden we haar te pakken krijgen. En ook dit lukte alleen maar omdat de mensen van het zoekteam onze directe omgeving afgrendelden voor verstoringen.

Inmiddels hebben we onze hond weer langer thuis dan dat ze weg is geweest. Ze heeft duidelijk heel veel meegemaakt, schrikt nog van alle geluiden, durft nog niet naar buiten. Ze heeft nog een lange weg te gaan. Maar we zien gelukkig ook al stapjes vooruitgang. Haar vertrouwen in ons is aan het groeien, ze durft al uit zichzelf van de bank te komen, ze is soms aan het dromen, rekt zich af en toe helemaal uit, verzorgt zichzelf en kan bij momenten zalig ontspannen liggen snurken. Kortom, ze is aan het herstellen.

We hebben heel veel geleerd de afgelopen periode want goedbedoelend deden we in het begin bijna alles verkeerd. En we zijn ontzettend dankbaar aan iedereen, echt iedereen (!!) die iets -hoe klein en onbetekenend je zelf ook denkt dat het is- heeft bijgedragen aan deze zoektocht. Want al die kleine en grote dingen samen hebben geleid tot de veilige terugkeer van onze lieve hond!”