Hoe een vermiste hond na 6 dagen weer thuiskwam

Hoe een vermiste hond na 6 dagen weer thuiskwam

Deze keer schrijf ik een uitgebreid verhaal omdat ik hier ook een aantal aspecten rond vermissingen van honden ( en speciaal die uit het buitenland) wat breder wil uitleggen. Vind je het een te lang verhaal? Kijk dan onderaan, daar staat de laatste dag beschreven.

Een buitenlandse hond vermist, wat gebeurt er dan? Er gaat een wereld open voor de eigenaar: op social media ontstaat in no-time een lawine van reacties, dit zijn meestal niet de positiefste. Op diverse landelijke ‘hondenzoekpaginas’ ontstaan discussies en de eigenaar en/of stichting worden overstelpt met berichten. Vaak met goede tips maar ook met scheldpartijen, verwensingen en dreigementen. Voor het bereiken van inwoners werken de lokale FB-groepen en Nextdoor veel beter en omdat de mensen veel meer betrokken zijn, ontstaat er meer positieve actie en steun i.p.v. het online moraalridderschap. ( Nijmegen de beste!!! )

Als het een hond in Nijmegen betreft en ik word daarin betrokken dan scherm ik direct de gegevens van de eigenaar af, om de eigenaar te behoeden voor de lawine. Het eerste belang is de hond terug te krijgen en al het andere is hinderlijk, veroorzaakt veel stress bij de eigenaar en in het ergste geval verstoort dit de zoekactie en de veiligheid van de hond. De eigenaar weet zelf wel wat er fout is gegaan en zeker na een lange zoekactie zitten de veiligheidsaspecten er echt wel goed in.

Het begint met het niet bekend maken van de naam van de hond. Dat heeft 2 redenen: ten eerste zijn het meestal honden die zoveel mogelijk met rust moeten worden gelaten. Zodra mensen een naam weten, gaan ze meestal toch roepen. Heel begrijpelijk: iedereen, ook ik, zal proberen een loslopende hond te pakken om hem in veiligheid te brengen. Hoeveel mensen zou hem tegengekomen zijn in deze 6 dagen die dat probeerden? Tientallen, zo niet honderden. Er zijn altijd mensen die denken wel over de gave te beschikken om een hond die dit gedrag vertoont, te kunnen vangen. Vergeet het; je doet meer kwaad dan goed.

De tweede reden is dat zodra er een naam bekend is, mensen (sommigen hebben daar hun dagtaak van gemaakt) gaan zoeken naar de stichting en alle achtergrondinformatie om dit te gaan publiceren. Dit dient verder geen doel en ook dit verstoort een zoekactie in die zin dat de mensen die ermee bezig zijn energie kwijtraken aan alle onzin die dit met zich meebrengt. Mensen oordelen er lustig op los zonder de oorzaak en details te kennen en de nuances zijn ver te zoeken, zoals met zoveel andere zaken op social media.

Het specifieke verhaal van deze hond is er niet een van de gemiddelde van de straat geplukte buitenlands zwerfhond. Hij leefde met zijn moeder en broertjes van pup af aan bij een Nederlands stel in het buitenland. Na het overlijden van een van de eigenaren, is hij (en ook zijn broertje, maar die komt later in het verhaal weer in beeld) in Nederland herplaatst, met een gastgezin in Nederland als tussenopvang. Hij was gewend aan veel ruimte en rust en moet natuurlijk wennen aan de andere omstandigheden hier maar hij is geen mensenschuwe hond. Hij wandelt graag, schooit aan tafel en ligt graag op de bank voor de tv.

Terug naar de zoekactie: Mijn eerste, zeer belangrijke, taak is het coachen, steunen en aansturen van de eigenaar. De eerste onzin opvangen, de moed erin houden, het vangplan maken en bespreken. Alles gaat in wederzijds overleg. Daarbij zijn zowel de eigenaar als hond een leidraad: Soms moeten eigenaren ook overtuigd raken van een bepaalde aanpak, zien zij door de bomen het bos niet meer of verliezen gauw de moed. De mogelijkheden en draagkracht van een eigenaar bepalen deels wat er kan en niet kan.

Daarnaast zijn de achtergrond, de wijze van ontsnappen, het karakter en gedrag van de hond belangrijke dingen om te weten om te bepalen wat de beste aanpak zal zijn. Dan gaan we van start met alles regelen, wie doet wat: aanmelden bij de instanties, flyers, vangkooi indien nodig, de oproep maken en uitzetten etc.

Altijd komt de vraag online: waar is hij voor het laatst gezien? Locaties worden om meerdere redenen nooit bekend gemaakt. De belangrijkste redenen zijn dat we willen voorkomen dat mensen zelf op pad gaan en de hond verstoren én om te voorkomen dat mensen maar in één bepaalde wijk alert zijn op de hond. Er wordt altijd verzocht om geen zichtmeldingen online te plaatsen. Daarom schakel ik altijd, daar waar FB de mogelijkheid geeft, de reactiemogelijkheid uit. Helaas verschijnen er toch altijd meldingen online. Deze worden op verzoek en met uitleg wel vaak weer verwijderd. Een aantal van de hondenzoekpaginas vindt het helaas nodig om die meldingen toch verder te verspreiden. Naarmate een hond langer vermist is, lijken mensen te denken dat zichtmeldingen niet meer nodig zijn “want ze weten toch dat ie losloopt’. Daar kom ik later op terug maar zichtmeldingen zijn hét cruciale onderdeel van de zoekactie.

Zoals jullie op de kaart op de bijgaande foto kunnen zien, was het loopgebied heel groot: deze ruimte was hij gewend en de afstanden zijn peanuts voor hem. Hij bleef echter in de wijk terugkomen met af en toe een verre uitschieter. Hoe en waarom honden dat doen laat zich alleen maar raden: hij zoekt rust, wordt opgejaagd/verstoord of heeft daar een fijne voedselbron gevonden.

Deze hond ontsnapte vlak voor het weekend. De nieuwe eigenaresse had hem opgehaald en had alle instructies omtrent zijn Houdini-karakter meegekregen. De hond raakte echter in de auto verstrikt in de lijn en daarom maakte zij deze los. Hij was de rust zelve en gaf haar bij thuiskomst de indruk dat ze rustig de deur kon openen om hem weer aan te lijnen. Helaas zag dit duveltje uit het doosje zijn kans meteen schoon….Dit had natuurlijk nooit mogen gebeuren en dat snapt de eigenaresse zelf ook. Voor de stichting die hem bemiddeld heeft, was dit een drama: voor de 4e keer in 2 weken tijd (waarbij deze hond 2x meetelde) ontsnapte een hond en kregen zij wederom een lading kritiek over zich heen…

De eigenaresse had in haar onwetendheid haar adres en gegevens al her en der gepost en werd meteen overstelpt en was zwaar gestrest en overstuur. Ook ik belde, als een van de velen, en probeerde goede adviezen te geven maar ik kreeg de kans niet goed. Omdat ik pas de volgende ochtend gevraagd en echt betrokken werd, is de eerste kans om hem terug te krijgen in de eerste nacht verloren gegaan. Bij het gastgezin ontsnapte hij al eerder en kwam daar vrij snel uit zichzelf teruggelopen. Dit deed hij hier ook maar door de begrijpelijke té enthousiaste reactie van de eigenaresse (recht aankijken, roepen, niet op hurken gaan zitten, route niet vrijlaten) rende hij meteen weer weg. Ook bleek dat door de adresgegevens te openbaren via FB, dat er kennelijk die avond 3 mensen op pad waren gegaan met de intentie de hond te vangen en te confisqueren (zie foto’s). In hoeverre zij er echt waren en of dit de hond daar verstoord heeft, weten alleen die mensen zelf. Dit leidde echter wel tot grote onrust bij de eigenaresse i.v.m. het open moeten laten staan van tuinpoort en voordeur, om de hond een nieuwe kans te geven uit zichzelf naar binnen te komen.

Er moest ook een vangkooi geplaatst worden. Omdat mijn eigen grote kooi kapot teruggebracht was en het mechanisme niet goed meer werkte, was MacGyver (ik dus) eerst een paar uur zoet met het repareren hiervan. Werd niet helemaal optimaal maar het werkte dus kooi gezet en wildcamera geïnstalleerd. Daarna een rondje bellen langs andere zoekteams omdat ik toch liever een andere kooi wilde inzetten. Uiteindelijk kon op zondag een kooi opgehaald worden bij Hennie van Animal Care Brabant ZuidOost en werd deze geplaatst. Ondertussen rende de hond er lustig op los en werd zijn route enigszins duidelijk. Er zitten vaak wel gaten in de tijdlijn omdat hij b.v. in een bos vertoefde (hij werd b.v. ook in Berg en Dal gespot) en van zo’n soort locatie komen altijd minder meldingen binnen. Daarom zijn oudere meldingen altijd welkom: je kunt die gaten daar soms alsnog mee vullen. De directe meldingen zijn om een andere reden belangrijk, dat lees je zo.

De kans dat je als eigenaar/zoekteam de hond zelf treft als er meldingen komen, is vrij klein bij een hond die zich zo snel verplaatst. We hadden het gastgezin gevraagd of zij de mogelijkheid hadden om naar Nijmegen te komen maar die was er niet. De oude eigenaresse uit het buitenland had die mogelijkheid wel. Dinsdag kwam zij naar Nijmegen om samen met teamleden paraat te zijn om op meldingen af te gaan. Zij had de hond al lange tijd niet gezien maar een hond zal zijn oude baasje altijd herkennen dus we hoopten vurig op een kans. We zouden gaan flyeren ook, meer richting Brakkenstein en Nijmegen-Oost. De oude eigenaresse stapte net uit de trein toen de eerste meldingen kwam: Hij was weer aan het lopen! Helaas lukte het na uren rondrijden die middag niet om hem te treffen, daarom zijn de directe meldingen op deze momenten zo belangrijk! . Er moeten zoveel mogelijk geursporen uitgezet worden, we beginnen altijd met voedselgeursporen, om de hond richting aan te geven. Hij vertoonde zich wel in straten dicht bij huis maar niet dicht genoeg. Er spelen steeds factoren mee zoals: zaterdag heel druk op straat, veel passerende wandelaars en verkeer. Zondag: veel spelende kinderen, maandag: veel scholieren en ouders in wijk (zitten aantal scholen in de buurt). Ook weersomstandigheden wegen mee: het onweerde even, paar stortbuien gehad, daar is hij niet zo dol op. Ook stond er net een auto met pech achter de tuin: Grgrgrgr zul je net zien….

Een weggelopen hond is meestal de eerste tijd in paniek en zoekende. We konden merken aan de meldingen dat de hond zich rustiger en zekerder begon te voelen. Hij liep wat te snuffelen en liep meestal rustig of in een drafje. Verschillende melders beaamden zijn gedrag: zolang je geen contact probeerde te maken was ie niet argwanend en ging zijn gangetje. Maar kreeg ie de indruk dat je wat van hem wilde dan was het: joep doei de mazzel, ik ga gauw weer even verder met mijn eigen ding. Hij begon zich zelfverzekerder te voelen in zijn nieuwe territorium. Voor ons zaak om zijn rustplek te ontdekken en te verzekeren dat deze niet verstoord wordt, een zéér belangrijk punt! Als melder kun je alleen proberen de hond op afstand te volgen en hopen dat hij zich klem loopt in een tuin. Meestal makkelijk gezegd dan gedaan want zonder (soms gevaarlijke) capriolen uit te moeten halen, is een hond moeilijk te volgen. Ook werkte zijn donkere kleur in zijn voordeel: probeer die in het donker en in de regen maar eens vanuit een auto in beeld te houden. En vergeet niet hoe slim honden zijn: die hebben heel snel door dat ze ingesloten zijn en ook een hond in het nauw maakt rare sprongen.

We namen contact op met de nieuwe eigenaresse van zijn broertje. Het broertje woont vlak bij Nijmegen en ontsnapte een tijdje geleden ook. Helaas hield hij daar twee botbreuken aan over. We vroegen het baasje of zij bereid was met hem te komen en dat was ze ook. Helaas liet de toestand dat niet toe: broerlief mag nog niet veel lopen en we wilden hem natuurlijk niet belasten. Wel gaf de eigenaresse ons urine en haren en doeken waar het broertje op geslapen had. Deze hebben we gebruikt om in de omgeving van het huis herkenbare geursporen te maken. (Beetje raar wel om met een potje pies door de straten te lopen en ik werd ook wel vreemd aangekeken soms.)

Toen bleven 31 uur lang alle meldingen uit en konden we weinig meer doen dan afwachten. Dat is altijd moeilijk voor iedereen: iedereen wil zo graag nuttig zijn en iets doen. Maar rust pakken wanneer dat kan, is ook belangrijk. Vergeet niet dat de meldingen ook ’s nachts doorgaan (gelukkig deze keer geen telefoontjes van dronken nachtelijke grapjassen) en er dan ook veel meldingen van de wildcamera binnenkomen. Deze camera heeft een bewegingssensor en staat op de vangkooi gericht. De camera geeft geen licht, heeft geen lampjes en werkt infrarood. Bij iedere beweging wordt een filmpje gemaild en krijg je een melding. De kooi stond in dit geval in de tuin waardoor we niet hoefden te posten. Zodra er beweging zou zijn dan was de eigenaresse direct paraat. Voor de eigenaresse ging een wereld van het nachtelijke leven in haar tuin open: de kat van de buren, een lekkere bolle egel en een hongerige Reintje de vos vonden de kooi allemaal wel interessant. We kunnen er een mooie documentaire over maken maar het leverde dus heel veel nachtelijke storingen van de nachtrust op. En je denkt bij iedere melding: Yes, daar is ie! Nu wordt het spannend of hij de kooi in gaat! Helaas verscheen hij niet meer in de tuin….

Donderdag kwam de oude eigenaresse weer naar Nijmegen. Gelukkig volgde toen een reeks meldingen elkaar snel op. Die reeks was grofweg vanaf 07.30 in de Kolping naar Vossenveld, via Hatert door de weilanden naar Malden. In Malden bleef hij een poos op en neer lopen door de weilanden en naar het Elshofbosje. We waren met meerdere auto’s ter plaatse om het gebied af te dekken (grofweg tussen Grootstalselaan, Oude Hatertseweg en rijksweg Malden) maar ook daar was het lastig om vóór hem te komen om het contact te kunnen krijgen met het oude baasje. Helaas stopten rond 13 uur de meldingen en konden we weer niets anders doen dan afwachten.

Om 18 uur kwam de volgende melding: de hond was zich in rap tempo aan het verplaatsen vanaf de Goffert naar het Waterkwartier. De oude eigenaresse was net rond 17.30 in de trein gestapt. Het was een lange dag geweest en ook voor het team geldt: in het donker en met regen is het moeilijk een zwarte hond te volgen: de hoop was weer op de vangkooi gevestigd. Opnieuw een vers urinespoor gemaakt, op een langere route ook dus hopelijk pikte hij dat op.

Toen kwam om 21.30 telefoon van de dierenambulance: De hond had zich in het centrum vastgelopen op het dak van parkeergarage Mariënburg en zat in de ambulance op weg naar huis. Medewerkers Peter en Ivo waren aanwezig in een kantoor boven op het dak en Peter ging rond 20.00 uur buiten een sigaret roken. Ivo vertelt: “De hond was inderdaad heel schrikachtig en wilde niet echt toenadering zoeken. Na een uur zijn we weer gaan kijken, met onze eigen hond mee. Hij lag ook echt al dicht bij de deur toen we kwamen, hij was erg moe en koud. Toen kwam hij eigenlijk direct naar ons toe en wilde mee naar binnen. We hebben hem toen eten gegeven en beetje geaaid enzo. Toen ook de dierenambulance gebeld. De hond was erg rustig, volledig doorweekt, moe en veel afgevallen. Hij at al het eten direct op, hij had honger. We hebben hem aangelijnd en mee naar beneden genomen, en daar werd hij meegenomen door de dierenambulance.“

De hond moet gedacht hebben: ‘Een tevreden roker is geen onruststoker’ en bleef liggen. Deze melders hebben door het met rust laten, de hond tijd en een eigen keuze gegeven en mogelijk speelde de andere hond hierbij een belangrijke rol. Onze ontsnapper was moe en had er genoeg van: het werd tijd om weer eens op de bank te liggen.

De centralist van de dierenambulance dacht ook teveel aan bepaalde wijken en realiseerde zich daardoor vanwege de locatie en gedrag niet dat het hier om de inmiddels al 6 dagen vermiste hond ging. Daar kwam hij via de chip pas achter. De eigenaresse werd gebeld en vervolgens kreeg ik het goede nieuws te horen. Ik heb meteen uitdrukkelijk verzocht om te wachten met het uit auto halen tot ik er was, mede op verzoek van de eigenaresse die mij er liever bij wilde hebben. Toen ik aankwam was de hond echter al naar binnen gebracht omdat de medewerkers hem totaal relaxed over vonden komen. Ja, dat dacht het baasje 6 dagen geleden zelf ook…. Gelukkig is het goed gegaan en trof ik hem op zijn nieuwe kussen aan. Hij wilde graag slapen en trok zijn lip naar me op. Hahaha en bedankt! Ok jongen, je wil rust, ik snap je. Van afstand even voetzooltjes bekeken en gauw weer naar huis. Ik was namelijk heel snel de deur uitgerend thuis en realiseerde me dat ik een stuk pure chocola op tafel had laten liggen, bij mijn honden. Onderweg gauw de vinder gebeld om het verhaal te horen en hen te bedanken.

Helaas bleek bij thuiskomst dat mijn kleinste hondje inderdaad de chocola had opgegeten, veel te veel voor haar gewicht. Voor diegenen die het niet weten: chocola is in bepaalde dosering en afhankelijk van de soort giftig voor honden. Ze had 30-40 gram 70% puur op en ze weegt 5 kilo. Dat werd dus nog een nachtelijke rit naar de dierenarts voor een braakinjectie. Erg sneu voor haar dat ik er niet aan heb gedacht in mijn vermoeidheid en haast en extra zuur omdat ter plaatse mijn haast niet eens nodig bleek te zijn.

Bij terugkomst nog even een rondje updates plaatsen midden in de nacht en naar bed. Gisteren kwamen er natuurlijk heel veel reacties en wachtte iedereen de update af. Tijdens een zoekactie laat ik al het andere uit mijn handen vallen dus ik had redelijk wat privédingen te regelen ook. Ik wilde ook graag even de tijd nemen voor deze update. Vandaag moeten we alles opruimen en schoonmaken, en onder andere ook de flyers weg gaan halen. (Mocht je een flyer treffen dan zou je ons ermee helpen door die weg te halen.)

We kunnen de vinders en iedereen die meldingen heeft gedaan niet genoeg bedanken! Ook mensen die steeds blijven delen, via verschillende kanalen: jullie zijn zeer waardevol. Dank aan de oude eigenaresse voor haar inzet en medewerking, ook zij is dolgelukkig met de goede afloop. En natuurlijk ook zijn broertje en baasje, voor het vloeibare goud. Uiteraard de complimenten voor de mensen in het zoekteam en Hennie van Animal Care Brabant ZuidOost: dank voor het lenen van de kooi.

En mijn speciale dank aan iedereen die vertrouwen houdt en zich onthoudt van oordelen! Dit is een behoorlijke lange update maar ik hoop dat het voor veel mensen die zoekacties volgen het een en ander verduidelijkt. Stel gerust je vragen als je die hebt hieronder in reactie.

De hond maakt het goed nu. Hij ligt veel te slapen en eet goed. Komt bij iedereen knuffels halen en heeft zijn eigen speelgoedknuffeltje. Zijn voorkeur gaat nu uit naar de bank en niet meer naar zijn kussen Hij loopt dubbel aangelijnd en in een veiligheidstuig. Hij loopt licht mank soms maar dat zal goedkomen. We wensen hem een fijn leven toe en ik ga hem volgende week eens bezoeken, eens zien of ik een knuffel van hem krijg.