Een boek over loslaten en feest vieren !
Hallo allemaal,
Zo hier weer ff een berichtje van mijn kant 😉.
De laatste keer dat ik schreef, ging het niet helemaal lekker maar gelukkig gaat het weer iets beter.
Nouja, letterlijk iets..want het leven blijft ups en downs natuurlijk.
Ik lees mijn blogs eigenlijk nooit terug (neem aan dat niemand dat doet 😝 ), dus geen idee waar het precies over ging…maar nieuwe rondes nieuwe kansen.
Helaas moet ik wel beginnen met pijn, verlies en dankbaarheid.
Ik kan mijn dagen niet omschrijven als een blije kip, terwijl het noodlot me toch weer gevonden had.
12 juli 2018 heb ik een hond gered, heel goed van mij maar deed het met liefde en plezier… buiten beschouwing gelaten dat dat niet in de oproep stond op Facebook.
Gered klinkt dan ook heel zwaar, maar de baasjes waren overleden, en als Humpfrey niet werd opgehaald door iemand, zou het beestje helaas een spuitje krijgen.
Hum bleek een hartruis te hebben, iets aan de oren (achja hebben mijn kids ook), en zwakke heupen.
Geen probleem, kom maar hier met die schat.
Nou die schat leefde helemaal op, speelde met een bal, rende erachter aan, en onze opa van 10 ( per 18 december 2018/ 11 jaar) had er weer helemaal zin in.
Vooral na de scheerbeurt bij Grace van Gentil (en haar team) in Nijmegen, leek het wel een puppy (met een oude wijze blik).
Geweldig om te zien, en ondanks dat ik mezelf beloofd had om me niet superveel te hechten (met oog op de toekomst) hield ik steeds meer van die hond.
Het leek er steeds meer op dat hij het jaar (wat ze hem gaven) zou overleven, en ik dacht zelf dat hij het nog minstens een jaartje of 3 bij ons vol zou houden.
Helaas wilde het lot anders, en kreeg Hummie vorige week woensdag (11 april) een onsteking aan de ogen.
Goed schoongemaakt, en aangekeken en besloten als het aan hield naar de dierenarts te gaan.
Donderdagavond weigerde hij het eten, en dat terwijl hij het de hele week al minder deed.
Hij bleef het liefste liggen en keek suf uit zijn ogen.
Later toen ik hem naar buiten zette, viel hij om en kon uit zichzelf niet meer opstaan.
Normaal was hij niet echt een knuffelhond, ja 5 minuten en dan wist hij geen raad om weer op zichzelf te gaan liggen naast de plant..maar nu vond hij alles best en lag de hele avond op schoot tegen ons (ook tegen mijn dochter) aan.
We zijn vrij laat gaan slapen om hem maar in de gaten te houden, en Hum kroop boven, gelijk onder het bed.
Smorgens ademde hij gelukkig nog wel, maar het was zichtbaar slechter geworden.
Ik legde hem tegen me aan, en zijn ogen stonden dof en dan zit je daar...
op de grond, met een hond in je armen die er geen kracht meer voor heeft en je intuÏtie die schreeuwt, dat het tijd is om los te laten.
Ik belde mijn voorman dat ik onmogelijk kon komen werken (en kreeg gelukkig weer alle begrip), ik belde later naar mijn dochter’s school, want ik wist gewoon hoelaat het was.
Beneden zat ik weer met Humpfrey op schoot en vroeg me af wat ik moest doen.
Ik wist dat zodra ik de dierenarts zou bellen, het afgelopen zou zijn.
Was ik egoistisch en wilde ik hem hier houden ? Was ik egoistisch en wilde ik hem laten gaan omdat ik mijn werk en dochters school had afgebeld met de mededeling dat het zijn laatste dag was. Was ik egoistisch, omdat ik niet naar mijn gevoelens wilde luisteren en het uitstelde om de dokter te bellen.
Ik wist het niet meer, en ik haalde me vanalles in mijn hoofd. Alles wat veel schuldgevoel veroorzaakte, vanalles wat nergens op sloeg, maar wat in mijn hoofd realiteit was.
En toen keek ik mijn dochter aan, en zei dat het niet anders kon en dat ze er echt rekening mee moest houden dat dit de laatste uren samen waren.
Ik pakte resoluut maar vastbesloten de telefoon en belde de dierenarts, waar ik natuurlijk een heel chaotisch, ondoordacht, onvoorbereid, emotioneel gesprek mee begon.
Ik vertelde haar, dat Hummetje omviel, niet meer at, onstoken ogen had, alles liet lopen, en dat ik wist dat hij er helemaal klaar mee was.
Nooit had ik met het beestje daarheen gehoeven, dus ze was natuurlijk overdonderd en ze zei dat ze hem eerst na wilde kijken (logisch, maar omdat ik het zeker wist, kwam ik achteraf gezien wel heel hard over besefte ik me).
Om 12 uur moest de ene naar de kapper en de ander dus naar de dokter…. Ik kon Hum natuurlijk niet alleen laten dus belde mijn ex, die samen met dochterlief naar de kapper ging. En om half 2 gingen we met z’n drieen naar de dierenarts.
Nadat ze Humpfrey had na gekeken, kwam ze maar tot 1 conclusie….
Ze zei, dat hij een lage hartslag had, veel hartruis, en dat (als ik dat wilde) ze alles op alles zou kunnen zetten met bloedonderzoeken, infuus (met verblijf van 3 dagen elders), en pillen. Maar dat het meest humane wat ik kon doen, was om hem in te laten slapen.
Het ging zo slecht, en er was geen garantie dat al die hulp zou aanslaan, en ze wist ook niet zeker of dat wel het beste was emotioneel.
Hum zou zich er wss heel slecht bij voelen.
En dan komt het besef, wat je wist, wat je voelde maar wat dan pas “echt” word….je moet echt afscheid nemen.
Wat er dan door je heen gaat, dat weet iedereen die ooit een dier heeft moeten los laten. Het is hel, een ander woord is er niet voor.
En dat hele gelul over je niet teveel hechten aan een dier, word in 1 klap van tafel geveegd…
Na veel tranen, aaien, en kussen, kwam het eerste spuitje…en Hum had er ff voor nodig om in slaap te vallen, en ik besefte me des te meer in die tijd dat er geen weg meer terug was.
Ik huilde, mijn dochter huilde, en ik was blij dat mijn ex mijn dochter bijstond..want ik kwam handen tekort om te troosten en afscheid te nemen.
Hum kreeg het tweede spuitje, en ik stond neus aan neus (al zag hij me niet meer), en mijn dochter aaide snikkend zijn rug.
Het duurde niet lang voor hij overleed, en dan moet je weg lopen.
Er zaten andere mensen in de wachtkamer, en dan voel je toch een bepaalde druk.
Het liefst was ik gewoon de hele dag met hem in mijn armen blijven zitten, maar dat ging niet.
We moesten weg, we moesten door, en na nog 3 kussen… een hand en een bedankje voor de dokter…liepen we de deur uit, waar mijn ex, buiten 2 huilende vrouwen probeerde te troosten.
Dan breng je 1 hond weg en is het alweer tijd om een ander op te halen bij de kapper, das een heel gek gevoel.
Heel fijn want ook van die ander hou ik, maar het is wel ff een “momentje”.
En dan na een mooi gebaar van mijn kapster, kom je thuis en dan begint het…overal zie je hem liggen, lopen, en met eten geven, buiten laten, en knuffelen van die ander…voel je een groot gat in je hart.
Er zijn altijd mensen die zeggen, “maar je hebt er toch nog 1 ?, of gelukkig heb je er nog 1” ….
Maar we weten allemaal dat de ene, de leegte niet opvult van de ander.
Je wilt ze gewoon allebei.
Rust zacht Hummie… we’ll meet again, en tot die tijd zal ik je missen ❤ mijn Humster, mijn Humpfrey, mijn schat…
En dan kom je weer op het punt dat het leven ups en downs heeft…
Een week of 2 geleden was ik namelijk gevraagd door vrienden om mee te gaan naar het Mega Piraten Festijn (jaja MPF is korter, maar voor de mensen die de afkorting niet begrijpen, typ ik het maar ff helemaal. Als je blind typt met 120 aanslagen per minuut, maakt dat nl geen verschil 😉 ).
Anyway, vorig jaar waren we ook geweest en het was 1 groot feest.
Dus natuurlijk wilde ik dat dit jaar overdoen, haalde een kaart, zag dat ik zelfs nog 2 muntjes had van vorig jaar en ik had er zin in ( toen wist ik nog niet dat ik Hum moest laten gaan).
Maar het was nu zeker een welkome afleiding en half 7 stonden we met z’n alle op de Goffert voor de grote tent…. IN DE RIJ 😉.
Waar het vorig jaar nog warm en rustig was rond die tijd, was het nu ijskoud en druk 😝
Toch ging het allemaal vrij vlug, gingen we naar binnen, haalde munten, mocht ik mijn vest bij de rest in het kluisje droppen (dankjewel), en kon het feest beginnen.
En een feest dat werd het, wat een sfeer en wat een gezelligheid !!
De plek was niet helemaal ideaal tegenover vorig jaar, want het werd schijnbaar gezien als doorgang (NOT), en dat mensen vonden dat ze later binnen konden komen, voor je neus konden gaan staan en half juichend stonden te stralen, als ze weer een cm aan plek hadden gewonnen (jammer dat ik zo breed ben en die cm met gemak weer terug pakte met een brede grijns). Kom nou, ben 43…dat je plek wilt oke, maar je gaat niet arogant achter mijn rug lopen lachen, omdat je denkt dat ik me zomaar aan de kant laat duwen, terwijl ik daar al een paar uur sta en ook wat wil zien 😉.
Natuurlijk heb ik genoten van Duo Abe (de stichting waar ze het voor doen, en natuurlijk omdat ik Jean Knipping graag mag, en hey Nijmegen voorop ! ).
De Gebroeders Knipping, Joey en Jean jr. zette gewoon de boel weer op z’n kop en ook zij hebben bij mij een gunfactor omdat ik ze graag mag.
Dan hebben we Ronnie Ruysdael, dat spreekt natuurlijk voor zich…hij maakt er elke keer weer een feest van, en als hij daar Nijmegen staat te zingen, en dat word meegezongen door duizenden kelen..dan ben je trots om Nijmegenaar te zijn, dan kruupt er iets bij je omhoog, en duut het nu geen pien, maar dat vult je hart met warmte ! En als hij daarna ook nog eens het “al mot ik krupen” inzet en iedereen doet mee… dan “word het je teveul” 😊 .
Nog meer Nijmegen met Marlane, die er weer een feestje van maakte en helemaal los ging !!
Dan was onze Nijmeegse trots Sieneke er nog, en je mag haar of niet, maar ik vind haar super, ze zingt zo zuiver en wat ziet dat kind er belachelijk goed uit 😉, waar zijn in hemelsnaam al die zwangerschapskilo’s gebleven !
Dan hadden we natuurlijk Frans Bauer, zodra hij binnen kwam ging het dak eraf (letterlijk vielen er gaten in de tent, want toen het later regende voelde ik druppels op mijn hoofd, waar ik eerst nog dacht dat het weer eens bier was wat door de lucht vloog).
Stef Ekkel maakte daarvoor een feestje (volgens mij) maar die woonboot was dus wel op z’n plek met dat water.
Ze waren natuurlijk allemaal super, al betrapte ik mezelf erop dat ik bij Tino Martin even moest denken aan de ruzie met Jannes, en de opmerking aan de dikke mevrouw van de foto 😉 al had ik die opmerking totaal geen punt gevonden en gevraagd of hij dan hetzelfde zou willen doen…maarja ik ben nou eenmaal de moeilijkste niet, en heb een gezonde dosis zelfspot.
Ancora...altijd lekker om je even een stoere zeeman te voelen en de trossen los te gooien, Mart Hoogkamer met zijn geweldige stem en looks, Henk Bernard geeft me altijd energie met zijn muziek en
bij Jan Keijzer en Annie Schilder dacht ik vooral aan mijn moeder, die vroeger contact had met Annie en dat mijn moeder haar altijd zo leuk en spontaan vond.
Marga Bult staat nog steeds rechtop in de wind, en wat heb ik dat nummer veel gezongen vroeger net zoals een nummer van Babe waar ze in zat (ff de titel kwijt). En dan Belinda Kinnaer...wauw wat een volume, wat een stem !
Bij Henk Dissel dacht ik aan de keer in Elst, dat hij voor 20 man stond te zingen en hij nu gewoon een top optreden neerzette voor zoveel mensen, en ook aan die keer dat hij langs de Sportcentrale liep (gebeurde niks, maar dan komt toch de Sport weer ff in je gedachte).
Bij zanger Kafke moest ik 3 x kijken (wie haalt het beschuit ???? 😲 ) .
Met John de Bever, Hennie Thijssen, de Dikdakkers, Otto Lagerfeld en de Lawineboys was het gewoon weer ouderwets gezellig en Mooi Wark blijft toch iets speciaals 😊.
Mooi Wark in Steenwijk jaren geleden, betekende een vette ruzie en zoeken naar je kind en hopen dat er niks was gebeurd…en nu was het gewoon 1 groot feest met zingen, springen en bier wat over je heen komt (heel fijn, waarom zuipen jullie het gewoon niet op ??? Is toch veel te duur om mee te gooien die plaktroep ! ).
Helaas moesten we bij finale-act Gerard Joling vroegtijdig afhaken (gelukkig heb ik Gerard al op meerdere plaatsen gezien, en blijft hij goed), maar was het dus net voor 12 uur tijd om naar huis te gaan.
Al was dat naar huis gaan ook wel een dingetje… ik was met de scooter en op de heenweg ging het nog.
Maar toen ik weg wilde gaan, bleek er gewoon ijs op mijn zadel te zitten (wtf).
Jaja het was voorspeld, ik weet het, maar ik was echt niet toe aan ijspegels !
Dus ik stond daar mijn zadel ijsvrij te maken (wat dus niet lukte), en hoorde heel zachtjes naast me… je zult nu maar met de scooter naar huis moeten.
Ik gaf antwoord met, ja daar word je idd niet blij van.
Dat geloof ik, zei 1 van de 3 en daarna volgde…. Nou s6 “MOEDERS” en slaap lekker…. Oke neus op de feiten, je voelt je ineens oud, en jeugd denkt dat je naar bed gaat en genoeg hebt gefeest tot minstens december 2021 !
Nou ging ik idd heerlijk naar huis, naar mijn geweldige dochter, en wil nu niet meer denken aan de ijsrit vanaf de Goffert.
Geen druppel alcohol gedronken, maar toen ik in zitstand van mijn scooter gleed (omdat ik me niet meer kon bewegen van de kou), liep ik al waggelend naar de deur en voelde het alsof ik 3 flessen Boswandeling in mijn mik had.
Maar ik heb met vrienden heerlijk ff de zinnen kunnen verzetten, en een topavond gehad !!
Bedankt allemaal ❤
En nu zit inmiddels de zondag er ook alweer bijna op (is dat een Nederlandse zin ? ), geen idee, maar jullie snappen me vast wel 😉.
Een zondag waarop we alleen boodschappen hebben gedaan, tv gekeken, maar vooral heel lui zijn geweest…morgen weer een nieuwe week, met nieuwe rondes en nieuwe kansen !
Oja voor ik het vergeet, voor de mensen die het mss willen weten… ik heb afgelopen dinsdag een onderzoek gehad naar mijn galstenen.
Ik kreeg een echo, door een dokter die niet echt kon lachen…maar het vast wel goed bedoelde.
Hij vroeg me eerst wat ik dacht dat ik had, en zei me daarna dat hij al mijn organen zou gaan controleren.
AL mijn organen…zo spannend !
Ik zei hem, je doet maar…zolang je geen hartjes ziet kloppen vind ik het geen probleeem (godzijdank, geen beschuit met muisjes).
Daarna vroeg hij me in te ademen, en na 3 seconde uit te ademen…dat ging 4 x zo en daarna vroeg hij me om alleen nog maar in te ademen, hij vergat steeds te zeggen dat ik ook mocht UITADEMEN…. Lig je daar met een rooie kop, je adem langzaam te helpen te ontsnappen, en hopend dat hij het niet merkt.
Gelukkig was het na 20 minuutjes klaar, leefde ik nog en kreeg ik het verzoek mijn huisarts over 5 dagen te bellen voor de uitslag.. MAAR..zei hij, ik kon ook op MIJNCWZ kijken, wat ik natuurlijk na 2 dagen ook deed.
Niet dat het hielp, want er staat een hoop hocuspocus, waar zelfs Google geen antwoord op weet, en ik kom niet verder als dat er geen stenen zijn, maar wel vet in de lever (omg zelfs daar ! hou op met me) en de rest moet ik dus zoals gezegd echt voor bellen, want ik snap het niet.
Trouwens ook ff verder lopen snuffelen in de online dossiers en je komt dingen tegen die je niet eens meer wist, of datums die niet kloppen…geloof me, ik weet echt wel wanneer mijn kinderen zijn geboren.
Maar goed, dat was het stenenpad, die nog vervolgd word, en vrijdag (de 19e april) mag ik gezellig onder narcose voor mijn slokdarm-biefstuk-probleem.
Dus ook dat word vervolgd !
Nu zal ik deze blog maar eens gaan afsluiten, want het word onderhand een boek 😝 .
Waar mensen eerst een uur nodig hadden om te lezen, doen ze er nu 2 dagen over…en sommige beginnen er niet eens aan haha.
Ik wens iedereen een hele fijne week toe, doe niet wat ik niet doe (en dan mag je echt heel veel), en zorg dat je blijft genieten al is het nog zo moeilijk (ik ben lerende, nog steeds ? Ja nog steeds)..
En vergeet niet, Volg je hart en doe de dingen die je wilt doen nu, als je ze uitstelt kan het nog weleens te laat zijn, en is er geen weg meer terug ❤
Groetjes Sissi
P.S toen ik deze blog aan het schrijven was en het over Humpfrey had…kwam dit liedje voorbij… toeval bestaat niet toch ?
You will never be forgotten
A million days could pass us by
But what is time but just a dream
Oh I still feel you here with me
You're more than a memory
Oh you will never be forgotten
Never be forgotten – Jessica Andrews
OP ALLE FOTOS BIJ DEZE BLOG, LEEFT HUMPFREY NOG 😪
2e x P.S ik schrijf mijn blogs in het oude (op school geleerde) Proza…helaas pakt de site dat anders op en vormt het soms een rommeltje (in mijn ogen 😉) dus don’t shoot me haha 😝 .
