Een dagje in het bos....

Brrr, wat is het koud !

Koud ? waar zit jij dan ?

Nou inmiddels zit ik lekker met een bakkie chips en een glaasje vitamine C bruistablet achter mijn computer.

Maar aangezien ik net thuis ben van een bijzondere dag, heb ik het gewoon steenkoud !

Nou Sis vertel !!!

Jaja begin al 😉

Het begon vanmorgen al rond een uur of half 9.
Ik ga zelden meer stappen, dus dan ben je op zondag ook gewoon vroeg wakker (nog vroeger als toen).

Anyway, ik lag te prakkezeren wat ik vandaag zou gaan doen met dochterlief.

Gister (koningsdag) moest ik eerst werken, en zijn we daarna ff naar de Grote Markt gegaan.
Daar speelde topband Summerland waar we even een feestje mee bouwde, later kwam Toekieman Rene nog even met een heel gevolg om de regenachtige dag te kleuren, en rond kwart voor 5 waren daar de Gebroeders Knipping die me terug toverde in de Sportcentrale, en waardoor Koningsdag toch nog een oranje randje kreeg voor mij.

Joey en Jean wederom bedankt ! 

Kortom, gezelligheid ten top…maar na de broertjes vond ik het genoeg (evenals mijn dochter die nog even moet groeien in haar party-animalkostuum), en reden we naar huis.

Daarna zijn we op de bank gevallen, hebben Netflix en Gordon tegen Dino gekeken en lag deze saaie ouwe muts om half 12 op bed.

Op zaterdagavond ???? Ja op zaterdagavond ☹

Dus gauw terug naar de zondag, vandaag dus 😉.

Het begon vanmorgen rond een uurtje of half 9, GRAPJE.. zo dement ben ik nou ook weer niet.

Oke, ik lichte dochterlief in dat we weg zouden gaan, en dat het een verrassing was waarheen.
Ik kreeg nog te horen dat ze niet van verrassingen hield, daarna begon de strijd over wat trekken we aan, vervolgens de vraag of we nog wat zouden eten, om uiteindelijk om half 2 op de scooter te zitten.

Ik had bedacht dat we naar de Duvelsberg zouden rijden, een stukkie zouden lopen en daarna pannenkoeken gingen eten want die hadden we dan wel verdiend 😉.

De heenweg ging natuurlijk prima, ik weet de weg, mijn dochter kwam er inmiddels achter waar we naar toe gingen, mijn scootertje deed zijn best, en het weer was aangenaam.
Niet te koud, niet te warm, de truien die we aan hadden was de juiste keuze geweest en bovenal was het godzijdank droog.

Neem aan dat iedereen de Duvelsberg wel kent (jaja Duivelsberg, maar ons bin Nimwegenaren dus wij hebben duvels) en dus ook de berg die je op en af moet om bij het restaurant te komen ?

Nou ging goed hoor met mijn trouwe scooter, beestje sleepte ons wel naar boven.
Maar oh god dat zand en die stenen en dan het idee dat je uitglijd met die dunne wieltjes !

Gelukkig ging ook dat uiteindelijk goed, al was Rico Verhoeven vast jaloers geweest op mijn armen, wat een spierkracht heeft die vrouw…geen remmen meer over haha.

Ik stalde netjes op het gras in de daarvoor bestemde rekken, en we liepen samen naar de rand van het bos.

Vroeger zou ik als een kip zonder kop door dat bos heen lopen, kijken waar je uitkomt en dan proberen of je ook de weg nog terug kan vinden…maar we besloten nu een route te kiezen.

De gele route was 2 km, de rode route was 3 km, en de groene route was…hey das gek…staan geen kilometers bij (ook geen alarmbellen btw) .

Zullen we de groene maar doen mam, dat is een verassing en wellicht is het de 5 km, dat redden wij wel.

Tuurlijk, strak plan.

Het is nog vroeg, dan kweken we wat honger, hebben we ff lekker gewandeld en zijn we daarna vast weer trots op onszelf 😉.

Zo gezegd, zo gedaan en fris en fruitig liepen we het bos in.

Groen paaltje hier en groen paaltje daar 😃  fototjes maken, lachen, gieren, brullen, Jaimy vast in de boom, Sissi die duizelig werd van de dieptes, Jaimy en Sissi die liepen te hijgen om een berg te beklimmen waar 4 oudjes van 70 met gemak omhoog liepen.

We hadden de grootste lol met z’n tweeën 😉.

Ook zijn mensen in een bos zo geweldig vriendelijk !
Waar er in de stad geen glimlach van af kan, waar je zelfs bij de dokter raar word aangekeken als je in de wachtkamer goeiedag zegt, of waar je in de supermarkt bijna word opgevreten omdat je iemand aankijkt…zeggen de mensen in het bos allemaal vriendelijk “hallo” (of hallo terug).

Ik zeg eerlijk, ik was een beetje in shock.

Ik ben van nature een heel spontaan mens, en er zijn mensen (misschien jij ook wel) die daar niet tegen kunnen. Ik lach naar je als je langs loopt, ik zeg goeiedag als je me aankijkt, ik zeg goeiedag als ik binnen kom bij de dokter of kleedkamer of whatever, ik zeg dankjewel als je een beurtbalkje voor me neer zet, en ik lach vriendelijk naar je als je me onzeker en onderzoekend aan kijkt.

Oke dat doe ik allemaal niet als ik een k*thumeur heb, maar dat komt niet zo heel vaak voor buiten de deur (maskertje check).

In ieder geval krijg ik meestal argwanende blikken, dus ik schrok me een ongeluk in dat bos…en bedacht me ineens dat ik mss wel een kind ben van Moeder Natuur(lijk) 😉 .

Nou we liepen en we liepen, we volgde trouw de groene paaltjes, ik kwam mensen tegen waarvan ik dacht dat ik ze al 3 x eerder had gezien, we hijgde hoge bergen en zuchte diepe dalen, ik kwam nog 2 bekende mensen tegen, we namen af en toe ff pauze op een boomstam en we volgde na anderhalf uur nog steeds die verdomde groene paaltjes.

Nou en daar kwam het, ineens zag ik het … waarvan de mensen in shock waren van mijn “draak”trui (zeer herkenbaar en veelvuldig gelezen), was ik in shock van het straatnaambordje…  DE OUDE HOLLEWEG !

Buiten het feit dat dat ding onmenselijk hoog en steil is, ligt hij in Beek.

Nu weet ik echt wel dat Beek naast Berg en Dal is, maar ik weet ook wel dat we dan niet 1,2, 3 terug zouden zijn bij drank, pannenkoeken en een stoel om op te zitten.

Kijk mijn voeten die wilde nog wel, die van Jaimy ook en ook onze benen waren het probleem niet.
Dorst hadden we niet en honger evenmin.
Ik kon de waterleiding nog wel gesloten houden, en dochterlief had een boom in het bos gevonden.
Maar het idee, dat je dorst kan krijgen..je maag kan gaan rammelen en dat je een trui aan hebt die vreselijk warm zit maar die niet uit kan, omdat je er NIKS onder aan hebt…kijk das gewoon klote en dan heb je spontaan geen zin meer.

Overal liepen ook mensen met rugzakjes en dunne jasjes…die wisten waarschijnlijk wel waar de groene route voor stond !

Geen probleem, holle bolle weg of niet, omhoog of niet…dit gingen wij wel ff doen.

Dus na een tijdje omhoog… ging er een weg naar beneden met een groen paaltje.

Maar ik wist dat we ergens bij Val Monte uit zouden komen als we gewoon door liepen.
Dus wat nu, steggelen ??

Tuurlijk steggelen, het was inmiddels al half 5 ofzo..wat denk je zelf ??

Kreunend en steunend, vooral ik klagend over mijn warme trui liepen we verder.
Nog ff rustend op een bankje (auto’s die voorbij komen en je ziet de mensen zich afvragen wat je aan het doen bent, en waarom je de kop hebt van een vleestomaat), kwamen we boven eindelijk uit in de bewoonde wereld.

Oke nu we weten waar we zitten, weten we dat we nog HEEL VER moeten lopen, das beter als onzekerheid toch ?
Of toch niet 😉 .

Nou hup in de benen, en daar gingen we weer…bergje op en bergje af.

Onderweg stelde we ons voor hoe we lekker op een stoel zaten, hoe langzaam de warmte ons lijf verliet, plaats maakte voor een behagelijke lichaamstempratuur en Jaimy fantaseerde hoe ze 3 glazen ijsthee zou bestellen en haar maag zou vullen met warme soep en stokbrood.

Langzaam aan gingen we weer sneller lopen en kregen we weer meer energie. We kwamen langs stukken waar we al gelopen hadden, en we praten over de wandelmarsen die we vroeger liepen, en dat het toen allemaal sneller ging, makkelijker en totaal niet vermoeiend.

En ja !!!!

Daar was ie, het pannenkoekenhuis !!

We vielen neer op een stoel en de vriendelijke spontane ober (ik zweer het je, er hangt echt iets in dat bos) vroeg ons of we wat wilde drinken.

Graag 2 ijsthee.

Hij schreef het op en ik vroeg hem terloops hoeveel kilometer die groene route was.
Hij antwoorde lachend dat hij het niet wist, en ik lachte terug dat het in ieder geval veel te veel was.

Ons drinken werd gebracht, werd neer gezet, we bedankte… en keken vervolgens 10 minuten (zonder de ijsthee aan te raken) op de kaart om eten uit te kiezen (oooh wat hadden we toch een dorst).

Jaimy ging voor de groentesoep met stokbrood zoals in haar fantasie en ik besloot dat ik voor 1 keer wel een heerlijke pannenkoek met zalm had verdiend.

Na het bestellen, eten, genieten, drinken (van 1 glas, waarvan Jaimy de helft nog eens aan mij gaf haha), betalen en naar de scooter lopen…keek ik even op mijn stappenteller.

Wauw, dat was raar.

We hadden nog geen 10 kilometer gelopen…maar jongens wat hadden we het zwaar gehad haha.

Kwam door die trui en die verduvelde bergen !

En dat we 6 kilometer hebben gesteggeld (lang leve google) daar hebben we het niet meer over (sstt).

Nadat Jaimy me eerst nog in een rolstoel wilde duwen en me de berg af wilde laten glijden…stapte we voldaan en giechelend (als 2 jonge meiden, jaja zij is een jonge meid) op de scooter…en reden we de helse berg weer af… met mijn voetjes aan de grond.

Wat was ik blij dat ik weer de gewone weg zag, zonder zand en stenen en mijn verkrampte armen weer rust kregen.

En dan moet je naar huis, je bent afgekoeld op het terras, die hete wandeling is je lijf allang weer vergeten en dan zit je daar op die scooter te bibberen.

Terwijl ik spontaan ineens Turks kan zingen (brrrlalalablublaydlafdk zoiets), giert Jaimy dat ze stuk gaat op de achterbank (jaja van de scooter), en rijden we rustig en ongeduldig naar huis.

Wat een dag, ik vond hem geweldig !

Iets van 900 caloriën eraf gelopen (die er nu door de pannenkoek en de chips weer aanzitten), mooie foto’s gemaakt (van mijn mooie dochter, groene bomen, en een dikke draak tussen de bladeren), en ongelofelijk veel gelachen samen 😂.

Het duivelsberg(restaurant) blijft een aanrader met zijn vele keuzes aan pannenkoeken, zijn vrolijke personeel, zijn mooie omgeving en de groene route moet je echt eens doen.

Eerlijk, ik meen het…het is een supermooie wandelroute… maar eet dan wel meer als 4 koekjes van tevoren, drink iets meer als 2 slokken melk en zorg op z’n minst dat je een shirt onder je trui aan hebt !!

Zo en dan ga ik nu eerst mijn Nikes uitgooien, dan heerlijk genieten van een welverdiende douche, daarna voetjes op de bank, koppie thee erbij, Netflix en kaarsjes aan…en wens ik iedereen een hele fijne nieuwe week toe ❤

En onthou … het is oke om gelukkig te zijn met een simpel leven, we willen altijd meer, maar het ware geluk vind je in kleine dingen….

Groetjes Sissi