Een kerstavondje in het ziekenhuis....
Sissi
Even voorstellen...
Hallo allemaal,
Daar zitten we dan…1e kerstdag.
Nouja de dag is bijna voorbij, maar het is nog steeds eerste kerstdag.
Eigenlijk wilde ik gister al schrijven maar dat liep ff anders als verwacht.
Ik was gister bezig met mijn boodschappenronde, de laatste puntjes op de i ..je kent het wel.
En ik kwam als laatste bij Jan Linders.
Niks aan de hand, boodschapje hier, boodschapje daar.
En “daar” viel mijn oog op 4 biefstukken in de aanbieding.
Voor maar 3,50 lagen ze me daar aan te kijken, riepen ze mijn naam, en zeiden ze dat ze goed waren tot 27 december.
Ik ben gek op biefstuk, maar kan het nooit zo goed eten.
Huh wat ?
Nou rundvlees, biefstuk en brood blijft bij mij meestal in mijn keel hangen.
Balen maar het is niet anders.
Ik eet het wel, maar vaak bij de eerste hap zit ik als een idioot over mijn keel te wrijven (ik ga nog net niet blaffen), of spuug het in de wc als het echt niet weg wil..maarrrr..de rest gaat dan wel goed en kan ik gewoon door eten.
Natuurlijk nam ik die overtuigend schreeuwende biefstukken mee, want hey voor 3,50 kun je het niet laten liggen als je altijd een beetje op de kleintjes moet letten.
Nou zo gezegd zo gedaan, ik met de boodschappen naar huis.
Nog wat dingen gedaan, en later aan het eten begonnen.
Dochterlief is niet gek op biefstuk dus die kreeg friet met vissticks en ik verheugde me op de eerste hap, uien, champignons en …. precies die.
Hapje 1 ging goed, hapje 2 was heerlijk, hapje 3 vormde een probleem.
Zoals de meeste al aan voelde komen.. zat het kreng vast.
Wrijven, kotsen, drinken, eten, hyperventileren, hoesten..het hielp allemaal niet..er kon niks meer in en er kon niks meer uit.. het klotestukje blokkeerde.
Moet zeggen dat ik dit in augustus 2015 ook al had gehad, toen anderhalve dag wachtte alvorens ik naar de dokter ging, en ik uiteindelijk in het ziekenhuis belande met een stukje draadjesvlees wat niet meer voor of achteruit wilde.
En aangezien het nu dus kerstavond was, ik 2 vreetdagen voor de boeg had, en ik zeker wist dat vast ook echt vast was.. besloot ik de huisartsenpost te bellen.
Dit gesprek kost 10 ct. Per minuut, met een starttarief van 54 ct. (wie verzint in hemelsnaam 54), en de gebruikelijke belkosten van uw mobiele telefoon.
Oke dat moet dan maar, denk je half stikkend aan de telefoon.
Welkom bij de huisartsenpost, er zijn 14 wachtende voor u !
WTF als ze bij mij aankomen, staat inmiddels de Gelderlander al voor de deur…mevrouw gestikt op kerstavond in een stukkie biefstuk omdat die in de aanbieding was.
Zolang kon ik echt niet wachten, ik werd steeds beroerder en mijn paniekaanval begon aardig op te spelen.
Ik kreeg het er zo warm van, dat ik het stukje vlees in mijn keel kon horen sudderen.
Zo eigenwijs als ik was, wilde ik samen met dochterlief op de scooter naar het ziekenhuis rijden.
Maar zo slim als ik ook ben, bedacht ik me dat dat onveilig voor haar was.. en dat ik waarschijnlijk ook niet per scooter terug kon.
Mijn dochter heeft mijn genen (haha) en bedacht zich niets, en apte haar vader (psies mijn ex dus).
Ze vroeg of hij mee wilde rijden, omdat mamma weer iets aparts had.
Nou lang verhaal kort makend, ex stond voor de deur binnen no time.. reed mee naar het ziekenhuis. We melde ons aan de balie en een vriendelijke mevrouw, vertelde me aardig doch streng dat ik niet zomaar langs kon komen maar toch echt had moeten bellen. Maar goed, aangezien ik aardig wit weg begon te trekken mocht ik in de wachtkamer gaan zitten en.. idd gaan wachten tot er iemand vrij kwam.
Daar begon de ellende, er kwamen steeds meer mensen. Ik durfde niet meer in mijn zakje te spugen, schaamde me dood, ging aan de wandel en kreeg weer een spontane paniekaanval. Aardige mevrouw zag me stuntelen en zorgde ervoor dat er heel snel een dokter kwam.
Testje hier, vraagje daar.
En nadat ze met een lampje in mijn keel scheen en niets zag, was er geen andere oplossing dan onder narcose dat klote stukje vlees te verwijderen.
Weet niet wat erger is, home alone op kerstavond of in het ziekenhuis.
Maar goed, er kwam nog een aardige mannelijke dokter (heel aardig 😉 )..die me 4 x dezelfde vragen stelde, me daarna vroeg naar mijn lengte en gewicht (mijn antwoord : 1.68 en veel te veel, niet goedkeurde) en me zei dat hij een team ging oproepen om me te helpen (schuldgevoel nummer 1.. een heel team dat van de kerstborrel werd getrokken, omdat blondie niet normaal kan eten).
Daarna kwam er een aardige verpleegster die me geruststelde en het infuus zonder moeite (en zonder pijn) in mijn arm prikte.
En daarna kwam het wachten…en wachten en wachten…
Ex en dochter waren ondertussen aan het lachen (ouwehoeren) en ik deed gezellig mee.
Ik voelde steeds minder van dat stukje vlees en hoopte dat ie er nog zat…heel team op de been, en Sis slikt ineens dat kreng door zodat ze allemaal weer naar huis kunnen.
Niet veel later was het team van de partij, werd ik in een rolstoel naar boven gereden…kwam ik in een kamer met 3 lieve vrouwen die me allemaal even lief aankeken, allemaal vol medelijden met Mevrouw Biefstuk (zoals ik al genoemd werd), en later kwam er nog een schat bij met een bed waar ik in kon.
Allemaal hadden ze met me te doen, en echt mijn complimenten voor iedereen die me daar geholpen heeft !
Ik heb weleens anders mee gemaakt in het ziekenhuis hoor, want er lopen ook een stel sekreten rond…maar godzijdank gister niet.
Anyway…ik kreeg een paardengebit in, mijn mond stond mega wijd open, ik kreeg bijna geen lucht meer, ik dacht nog even aan het geluk dat ik had dat ik 2 dezelfde sokken aan had omdat ik mijn laarzen uit moest doen, ik dacht nog als dat ding er nog maar zit, en whoop ineens was ik weg en werd later op een kamer weer wakker.
Ik had maar een kwartiertje uitgeslapen i.p.v een uur, was wat duizelig…maar bang voor opname.. deed ik alsof er niets aan de hand was.
Het stukje had er nog in gezeten (joehoeeeee, geen schaamte), ik kon drinken (zonder dat het terug kwam), en ik klonk vrij helder ondanks dat ik constant gefascineerd naar het lampje op mijn vinger keek en er mee speelde alsof het een laserlichtje was.
Na de waarschuwing dat ik de eerste 24 uur geen belangrijke beslissingen mocht nemen, ik voor een maand medicijnen mee kreeg a 30 euro (oplichters), en ik vooral rustig aan moest doen.. werden we heen gezonden.
Nou toen begon de ellende pas echt.
Pff ik leek wel bezopen, kon niet fatsoenlijk lopen, kon niet fatsoenlijk praten, en whatsappen was al helemaal een ramp.
Ken je die dronken whatsapjes die je echt niet had moeten versturen ??
Geloof mij, als je onder narcose gaat.. gooi je telefoon weg !!!
Maar goed, dank aan mijn ex voor het rijden en het lange wachten (van half 8 tot half 1), mijn dochter voor haar goede zorgen (en de fijne filmpjes van haar moeder die nog gekker doet als normaal), en de artsen/verpleegsters/baliemedewerksters van het ziekenhuis.
Ik kon vandaag heerlijk gourmetten, al heb ik de biefstuk maar aan de hond gevoerd 😉…. en de rest van het vlees heb ik zolang gekauwd dat er geen kraak of smaak meer aan zat.
Gelukkig heb ik de blender ongebruikt terug in de kast kunnen zetten :p
Achja het kon er allemaal nog wel bij, 2018 was sowieso een heel raar jaar… nou raar, het was gewoon een k*tjaar.
Ik hoorde het ook overal. 2018 was gewoon heel anders als anders.
Elk jaar kent zijn problemen, en elk jaar krijgen we te maken met genoeg shit.
Maar nu was het wel heel extreem hoor pff.
Ik ga hier verder niet over uitweiden, die shit is mijn shit…en zoals altijd kom ik er wel uit.
Net zoals jullie er uiteindelijk altijd uit komen, elke dag is weer een nieuwe ervaring…goed of slecht.
Enige wat ik nog wel kan zeggen is dat het een jaar is geweest waarin ik weer geleerd heb dat je niet iedereen kunt vertrouwen, een jaar dat ik knopen door moest hakken die zo ontzettend veel pijn deden..maar die nodig zijn om andere mensen een toekomst te geven, een jaar dat mijn veilige haven wegviel door het misgunnen van andere mensen, het was een jaar waarin ik geleerd heb op wie je uiteindelijk echt kunt bouwen, een jaar waarin mensen er echt (weer) voor me waren, en een jaar waarin ik menigmaal afscheid heb moeten nemen van bepaalde mensen omdat ze je niet kunnen accepteren zoals je bent.
Een jaar dat ik afscheid moest nemen van mijn geliefde Sportcentrale, van mijn lieve schoonzus die zo gemist word, van een man die ik niet zo vaak zag maar als ik hem zag hij altijd een lach op zijn gezicht had en vele mensen achter laat die zo van hem hielden, afscheid moest nemen van mijn oogkleppen, en afscheid moest nemen van gevoelens die zo heftig waren.
Maar naast het afscheid nemen verwelkomde ik ook een hele nieuwe Sissi, ik heb namelijk ook een hele andere kijk op de wereld gekregen (eindelijk !!) en op de 1 of andere manier gaan sommige dingen ineens vanzelf.
En dan gaan we over een paar dagen alweer naar 2019 en ik hoop dat ik het op deze manier door kan zetten.
Een nieuw jaar, vol met nieuwe rondes en nieuwe kansen.
Een jaar waarin ik vele mensen mee neem…maar ik laat ook wat mensen achter in 2018 omdat ze niet passen in mijn 2019.
Ik hoop dat jullie een fijne 1e kerstdag hebben gehad en morgen een fijne 2e kerstdag krijgen.
Ook hoop ik voor iedereen een fijne jaarwisseling en een super nieuwjaar.
En ik probeer, weer meer te gaan schrijven volgend jaar (als iemand erop zit te wachten tenminste 😉 .
Voor mijn kerstblog had ik eigenlijk een hele andere tekst in gedachte, hele andere herinneringen en een hele andere raadgeving…
Maarja in dit geval kan ik alleen maar afsluiten met : wees zuinig op elkaar, weet dat voor alles een tijd en een plaats is, weet dat de mensen die we extra missen met deze feestdagen echt wel aan onze tafels zitten (al zien we ze niet) en kauw vooral goed op je biefstuk !
Groetjes Sissi
Al ben je niet bij me met deze dagen,
Al mist er een deel van mij.
In mijn hart zal ik je altijd dragen,
Mijn liefde voor jou gaat nooit voorbij.
Al kan ik je niet omarmen,
Al lijkt de dag soms nog zo grauw.
Mijn hart zal zich altijd verwarmen,
Als ik denk aan jou… ❤
