Eenzaamheid...
024 Nijmegen
Als het avond word,
en de eenzaamheid om zich heen slaat.
Dan was de dag weer te kort,
en is zij het die als eerste word geraakt.
Ze voelt zich zo alleen,
en haar kracht word weer getest.
Niemand om haar heen,
het is enkel de kilte die nog rest.
Elke weekend lijkt een feest,
Elke middag gaat het wel.
Maar de avonden raken haar het meest,
de stemming veranderd dan te snel.
Als de leegte weer aanbelt,
en zij enkel open kan doen.
Als haar geduld op de proef word gesteld,
en haar herinnering afglijd naar de dag van toen.
Als de storm in haar hoofd gaat waaien,
de tranen beginnen te stromen.
Ze de liefde op voelt laaien,
maar weet dat het er nooit van zal komen.
Als ze vasthoud aan hoop en vertrouwen,
dat er op een dag iemand voor haar staat.
Die voor altijd van haar zal houden,
haar in de avonden nooit verlaat.
Als ze de gordijnen wil sluiten,
want het donker maakt haar stil.
Ze niet weet waar ze zich moet uiten,
maar wel heel goed weet wat ze wil.
Dan houd ze haar ogen op de toekomst gericht,
dan weet ze dat hoop doet leven.
Dan kijkt ze de dood in het gezicht,
maar ze zal hem nog niets geven.
Ze vind elke dag de kracht om op te staan,
ze vind elke dag weer het licht.
Op een dag zal ze de eenzaamheid verslaan,
en blijft de deur voor altijd dicht.
Heb jij iets te melden over je stad, je wijk, je straat? Een verhaal, mening, info, recepten, moppen, hobby's, sport, evenementen, van alles wat? Registreer en Doe mee!
