Van Walibi naar Madam Tussauds

Hallo allemaal,

Ik kan dat bijna niet meer uitspreken zonder dat, dat vervelende melodietje in mijn hoofd komt.

En nu is dat deuntje best gezellig, en dat liedje is ook een echte meezinger..maar je krijgt het daarna gewoon niet meer uit je hoofd (en daar word het vervelend).

Maar goed, hoe is het met jullie ??

Wachtend op de antwoorden, begin ik maar gewoon te vertellen hoe het met mij gaat.

En hoe gaat het met mij ?

Geen idee 😝 .

Waar mijn leven eerst nog een achtbaan was, heb ik nu heel Walibi bij elkaar.

Oke, als je mijn blog voor de eerste keer leest, dan raad ik je aan om die andere 100 die op de site staan ook maar even te lezen !!

En als je mijn blogs vaker of (hoe geweldig) altijd leest, dan weet je wel weer hoe laat het is.

Het is vooral tijd, voor wat zelfonderzoek onder toeziend oog van jullie.

Ik zit namelijk al maanden met mezelf in de knoop, en ik weet niet hoe ik uit deze winterdepressie kom.
Voel me ingesneeuwd, ondergesneeuwd, en het lijkt of ik in een iglo zit zonder deur.

Waarom ??
Vertel vertel !!

Geen idee,

ja maar dat roep je altijd,

ja maar het is ook altijd waar.

En NEE, het heeft ook niets te maken met het feit dat ik  5 maart de leeftijd van 43 heb bereikt 😉.

Hoe pijnlijk en vervelend dat ook is, en anderzijds hoe dankbaar ik daar ook weer voor ben omdat vele het niet mogen halen.

Alhoewel ik momenteel wel een abbo op het ziekenhuis lijk te hebben.

Vorige week vrijdag werd ik snachts wakker met buikkrampen, niet normaal meer.
Het leek wel of er een achtling op mijn innerlijke deur stond te bonken en dat ze alle 8 in 1 keer naar buiten wilde stormen.

Wauw, wat deed dat pijn.

Van 3 uur snachts tot 6 uur smorgens heb ik daar in de nepweeen gelegen, en toen toch maar weer de huisartsenpost gebeld.

Een aardige mevrouw dacht gelijk aan mijn blonde darm (blind/blond maakt in mijn geval geen verschil), en ze zei dat ik toch maar snel naar het ziekenhuis moest komen.

Ehm… hoe ?

Scooter was geen optie, mensen moesten werken, mensen lagen pijnloos te slapen en mensen gaven gewoon geen antwoord.

Dus wat doe je dan 😉  je belt je ex en je vraagt of hij net zoals met kerst, gezellig even met je mee rijd naar het ziekenhuis.

Godzijdank heb ik een goeie ex, en hij stond binnen 10 minuten voor de deur en reden we richting verlossing en pijnstilling.

Na een hoop blablabla en dossiers enz. bleek dat ik een aanval had van galstenen (of hoe zeg je zoiets).

Nou aangevallen werd ik, ging half dood daar op dat bed.

Ik kreeg een spuit met Morfine en die moest na een kwartiertje helpen… nou mooi nada noppes niks… de pijn die bleef.
Dus nog 2 spuiten met een ander goedje erin, en dat moest na een half uur helpen.

Ik werd netjes doch dringend de deur uitgewerkt want het was bijna 8 uur (sluitingstijd) met het verzoek als het niet weg ging, mijn huisarts te bellen en om een echo te vragen.

In de auto werd de pijn gelukkig minder, en na 2 uurtjes geslapen te hebben op de bank was hij zelfs helemaal verdwenen.

Inmiddels heb ik alweer een paar keer flinke buikpijn gehad, en ga ik maandag toch maar eens even langs Ome Dokter ☹.

Al was ik wel blij dat ik met de carnaval weinig last heb gehad 😉.

Nouja dat zeg ik wel, maar veel verschil had het niet gemaakt.

Dit feestbeest is veranderd in een ouwe theemuts.

Buiten het feit dat het me momenteel allemaal niet trekt en ik liever de hele dag op de bank hang.. kan ik mijn draai ook nergens vinden.

Sinds de Sportcentrale dicht is, voel ik me echt “dakloos”.

Ik heb vaker gezegd, het was mijn 2^e thuis, de plek waar ik mezelf kon zijn, waar alles vertrouwd was, waar de dj’s er een feestje van maakte en waar we 1 grote familie waren.

Maar goed, meer dan de zaterdagavond, de zondagmiddag en de woensdagmiddag heb ik dus niet gezien van carnaval 2019.

Het is echt niet alleen maar kommer en kwel hoor 😉.

Een achtbaan heeft ups en downs, en Walibi heeft dus ook heel veel ups !

1 daarvan was afgelopen woensdag (6 maart).

Mijn dochter is 3 maart, 14 jaar geworden.

En wat geef je een kind van 14 😊.

In dit geval een tripje Amsterdam met een bezoek aan Madam Tussauds, waar ze haar idool Enzo Knol kon zien.

Ze wilde dit zo graag, dus smorgens om half 10 vertrokken we met de trein.

Eerst werd er nog een stroomstoring omgeroepen, maar die was na 5 minuten al opgelost.

In de trein gebeurde niks geks (dat was raar), lopend naar de Dam gebeurde niks geks (heel raar), en zelfs bij binnenkomst verliep alles vlekkeloos (niet goed voor een blogster).

Anyway… dochterlief vond het in het begin doodeng, al die wassen beelden die zo echt leken, en ze vond het zelfs dood eng om met ze op de foto te gaan.

Dat veranderde snel, en het duurde niet lang voor ze met elke “ster” op de foto wilde.

Voor mij was het 16 jaar geleden dat ik daar was, en vele sterren van toen zijn inmiddels omgesmolten/weggehaald/verkocht of weet ik veel wat ze met die beelden doen als ze uit de tijd zijn.

In ieder geval stonden er een hoop nieuwe favoriete tussen, en mijn grootste favoriet (geheel onverwacht) was Pablo Picasso 😊.

Waarom ? nou vond hem een beetje op mijn vader lijken (of dat wilde ik).

Toen ik naast hem ging zitten op het daarvoor bestemde stoeltje, wilde ik dat alleen nog maar meer.
Wilde ik dat ik echt zo naast mijn vader kon zitten, en het was wel apart dat ik 16 jaar geleden met mijn vader door datzelfde Madam Tussauds liep (toen ook zwanger van mijn mooie engeltje).

Maar waar het die dag helemaal om ging was natuurlijk niet om mij, dat was om mijn dochter… en wat straalde dat kind toen ze Enzo zag staan.

Gelijk fotos maken, vloggen met dat apparaat wat erbij staat, en een smile van oor tot oor.

Wat is het toch heerlijk om je kind zo blij te zien, met zoiets kleins.
Zoveel vreugde en geluk op dat mooie koppie, daar word je als moeder toch helemaal gelukkig van.

Iets minder gelukkig werd ik van de lachbui omdat ik “sorry” zei tegen een wassen beeld, dat fotos stond te maken van Martin Garrix. Ik dacht echt serieus dat er iemand stond die gewoon niet opzij ging haha.

Maar goed na 3 x terug te zijn gelopen na Enzo, en inmiddels 2 uur verder, kwamen we in het winkeltje waar ze nog iets van me mocht uitzoeken (het werd een Enzo Knol beker).

Daarna zijn we nog heel even Amsterdam in gelopen, hebben wat gegeten, en helaas door de regen zijn we vroeg richting huis gegaan (en ja de terugreis was net zo saai ontspannend als de heenweg).

Savonds nog heerlijk gegeten en tv gekeken, dus het was een meer dan geslaagde dag.

En dat is wat het leven de moeite waard maakt, die kleine stukjes geluk.
Die kleine dingetjes die je meemaakt, die je ziet, die je op de been houden.

En diep in mijn hart weet ik dat ik het ook allemaal wel red.

Het enige wat ik momenteel zoek is een hele hoop begrip.

Het begrip van mensen, om even mezelf te vinden, en niet dat ik maar sterk moet zijn.. door moet gaan.. of om dingen moet vragen.

Ik ben momenteel heel moeilijk in het makkelijk zijn, of misschien ben ik juist te makkelijk in het moeilijk zijn 😉.

We leven in een wereld waarin iedereen het druk heeft, niemand meer tijd heeft om te vragen hoe het met een ander gaat.

We leven in een wereld waarin het je mss ook niet boeit hoe het met iemand gaat, je wil niet eens de tijd nemen om even een klein apje te sturen.. waarom zou je ?

Maar zo’n klein apje kan een groot verschil maken voor iemand met een depressie 😊.

Hoe komen we ineens weer hier ?? 😏

Omdat niet alleen mijn leven een achtbaan is, maar ook mijn hoofd.

Omdat niet alleen ik zo ben, zoals ik ben.

Maar omdat er ook heel veel mensen in jouw omgeving zich voelen, zoals ik me voel…

Neem het serieus, wuif het niet weg als een fase.

Laat mensen voelen dat ze er toe doen, geef mensen wat extra aandacht, laat ze niet “hangen”, laat mensen voelen wat mijn dochter mij laat voelen..  geluk zit in kleine dingen en een mooie glimlach !

Fijn weekend beste mensen, en een ieder weet ik schrijf vanuit mijn hart 😇

En dat hart is soms eenmaal verwarrend, net zoals de tekst hierboven.. maar dat ben ik en het word tijd dat ik ga inzien dat ik mezelf mag zijn !!

Groetjes Sissi